KİMSEM KALMADI
(Bunalım kuyusu başındayım)
Kimse kalmadı yanımda, artık tek dostum bu beyaz sayfalar. Arkadaşım bana küstü onu dinlemeyip onun istemediği bir yere gittim. O da bana küstü, konuşmayacağını söyledi. Boşuna sorma ayrıntı vermeyeceğim bahsetmek istemiyorum bundan. Ben öylesine biraz dertleşmek için geldim ziyaretine.
Yalnız kalmanın verdiği bir bunalım yine kapımda. Ben bir bunalıma gireyim epeydir bunalım kenarında dolaşıyordum bir içine gireyim bakayım.
Evet, burası biraz sisli, puslu bıraktığımdan daha karanlık. En son bir kaç önce uğramıştım ama çok durmadan çıkmıştım tekrar kasvetliydi malum.
Bir ara epey kalmıştım bu bunalım içinde bir arkadaşım elini uzatıp çıkardıydı beni. Hiç konuşmadığım, konuşamadığım şeyleri ona anlatmış rahatlamıştım. Sağolsun o da beni dinliyordu. Ama bir aptallık nedeniyle kaybettim onu da şimdi ne yaparım bilmem, sanırım bu defaki bunalım kuyusu daha derin olacak anlaşılan. Bu derin kuyu içinde ve karanlık arasında kaybolurum artık.
Özür diledim ama olmaz dedi. Konuşmak istemedi benimle. Evet, hata bendeydi doğru ama zor işte böyle bırakıp gitmesi.
3 yorum:
Güzel bir blog başarılar dilerim
blogun hayırlı olsun kanki. Kimmiş seni böyle üzen nalçak. Kulaklarından duvara çivileyim onu:p Ama sen de haketmişsin yapma diyorsa yapma bi bildiği vardır.
saol kankam barıştık zaten arkadaşımla canım arkadaşım kıyamaz bana zaten ;)
Yorum Gönder